บท 2541

ราวกับว่าสร้อยคอเล็กๆ นั่นจะช่วยชีวิตเขาได้

มองลงไป ฉันเห็นว่าขาของเขากำลังสั่น บางทีที่เขาไม่วิ่งหนีอาจเป็นเพราะขาอ่อนวิ่งไม่ไหวก็ได้

"สวัสดี?"

ฉันลองทักทายอย่างเป็นมิตร หวังให้เขาผ่อนคลายลงบ้าง ก็ฉันไม่ใช่อสูรกายที่กินคนเสียหน่อย ไม่จำเป็นต้องกลัวฉันขนาดนั้น

แต่พอฉันเอ่ยปาก สถานการณ์กลับแย่ลง...