บท 2548

"เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ"

หลังจากเงียบไปนาน อวี้เฉิงเหยาก็เงยหน้าขึ้นมองฉันแล้วเอ่ยข้อเสนอเสียงเบา

แต่ข้อเสนอของเธอมีความเป็นไปได้น้อยมาก น้อยจนแทบไม่ต้องคำนึงถึง

"ออกไปไม่ได้หรอก" ฉันส่ายหน้าพลางถอนหายใจ

กลับมาที่นี่เกือบเดือนแล้ว จุดนี้ฉันเชื่อว่าเธอก็รู้ดี

ที่ที่เราอยู่ตอนนี้ แม้จะเป็นเพียงสาขาห...