บท 2952

เมื่อฉันก้าวเท้าสุดท้าย

ระยะห่างระหว่างฉันกับชาวพื้นเมืองเหลือไม่ถึงหนึ่งเมตร ตอนนี้เรายืนเผชิญหน้ากัน ส่วนเขานั้น ในเป้หลังของเขาเหลือลูกธนูอาบพิษเพียงลูกเดียว เขากำลังโก่งคันธนูเต็มที่ราวกับพระจันทร์เต็มดวง

แต่ทว่า

เขาไม่กล้าปล่อยมือ

"อ้า..."

ปากของเขาอ้ากว้าง ลำคอแห้งผากไม่อาจเปล่งเสียงใดๆ ออกมาไ...