บท 297

ฉันจ้องเขม็งไปที่เสี่ยวเอ๋อร์ แกล้งทำหน้าเคร่งขรึม

เสี่ยวเอ๋อร์ได้ยินคำพูดของฉันแล้วยิ่งทำอะไรไม่ถูก "ฉัน...ฉัน..."

เธอพยายามจะอธิบายอะไรบางอย่าง แต่ฉันจับไหล่เธอไว้ มองเธอด้วยสายตามั่นคง

ภายใต้สายตาอันแน่วแน่ของฉัน เสี่ยวเอ๋อร์ค่อยๆ ก้มหน้าลง น้ำตาร่วงหล่นลงมาเหมือนไข่มุก "ขอโทษค่ะ...ขอโทษนะพี่จ...