บท 2970

ในที่สุด

ไม่รู้ว่าทนมานานเท่าไหร่ แสงอรุณของยามเช้าในที่สุดก็ส่องผ่านเรือนยอดไม้อันหนาทึบเหนือศีรษะเรา กระจายลงมาเป็นหย่อมๆ

และเหล่าแมลงปีกแข็งที่ออกหากินยามค่ำคืนก็หายไปราวกับน้ำลงทะเล ไร้ร่องรอย

"จบแล้ว..."

ทุกอย่างสงบลง ฉันเงยหน้าถอนหายใจยาว เปลือกตาค่อยๆ ปิดลง สติสัมปชัญญะดับวูบไป

ฉันไม่ใช่คนที่...