บท 2971

มองดูคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันน้ำลายไหลยืด

ไม่ถึงห้านาที เนื้อกว่าสิบกิโลฉันคนเดียวเก็บกวาดจนหมดเกลี้ยง เหลือไว้แค่กระดูกที่เคี้ยวไม่ลงจริงๆ เท่านั้น

"นี่มัน..."

สีหน้าของทุกคนดูไม่ค่อยปกตินัก

มีทั้งความอิจฉา ความแปลกประหลาด แต่ส่วนใหญ่กลับเป็นความรู้สึกเสียดายที่บอกไม่ถูก คงเพราะพวกเขากำลังรู้สึก...