บท 3090

ไม่น่าจะส่งผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบนี้มาหรอก

แต่ก็กลัวว่าอะไรๆ ก็มีความเป็นไปได้...

ฉันยกถาดอาหารขึ้นมา นั่งลงที่ขอบเตียง เปิดฝาครอบออกแล้วค่อยๆ กินไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน

แต่เดิมฉันยังรู้สึกผ่อนคลายอยู่ แต่ตอนนี้ ความกังวลในใจกลับพันกันยุ่งเหมือนเส้นด้ายที่พันกันไม่มีทางแก้ ไม่มีควันย่อมไม่มี...