บท 321

ไอ้หมอนี่ไม่เหลือความเย่อหยิ่งแม้แต่นิดเดียวเลย

ฉันมองหน้าเยิ้มๆ ที่ร้องไห้ของมัน รู้สึกขยะแขยงในใจ สั่งให้มันไสหัวไปตรงๆ พอเห็นไอ้หมอนี่วิ่งหนีลนลานหายเข้าไปในป่า ฉันก็เดินเข้าไปในค่ายของมันแล้วเริ่มค้นหาสิ่งของ

เหี้ยเอ๊ย! ไอ้สัตว์นี่สะสมของเยอะจริงๆ!

นอกจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับอาหารสำเร็จรูปที่เห...