บท 472

"พวกเธอสองคนรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา!"

พอได้ยินว่าฉันจะไป เด็กหญิงหยุนก็ตกใจกลัวมาก น้ำตาเกือบไหล มือกำชายเสื้อฉันแน่นไม่ยอมปล่อย

ฉันส่ายหน้าเบาๆ พร้อมปลอบเธออย่างใจเย็นหลายประโยค

เด็กคนนี้ยังเล็กนักนี่นา

ฉันเห็นว่าถึงแม้ชูจะกลัวเช่นกัน แต่เธอรู้ว่าฉันมีธุระต้องไปทำ เธอกำลังให้กำลังใจ...