บท 697

แต่ถึงจะเจ็บแค่ไหน ฉันก็ไม่ยอมปล่อยมือ กลับกลายเป็นว่าความเจ็บปวดนั้นกระตุ้นให้ฉันคลุ้มคลั่งมากขึ้น

ฉันวิ่งไปสองสามก้าวบนเวที อาศัยแรงเหวี่ยงจากการวิ่ง ฉันจับหางของมันแล้วสะบัดอย่างแรง ส่งมันลอยขึ้นไปในอากาศ

แน่นอน ฉันยังไม่ปล่อยมือ แต่ใช้แรงเหวี่ยงหนีศูนย์กลางอันทรงพลัง เหมือนกับตัวละครเกเร็นที่ห...