บท 902

ตอนนั้น หยูเฉิงเยาก้มหน้าลงเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ถึงขั้นไม่ทันสังเกตเห็นการมีอยู่ของฉัน กระทั่งฉันจงใจโบกมือผ่านหน้าเธอ เธอถึงได้สติกลับมา ทันใดนั้นก็คว้ามือฉันด้วยความดีใจ น้ำตาคลอเบ้า

ฉันรีบปลอบเธอด้วยการตบมือเธอเบาๆ แล้วถามว่าเมื่อกี้กำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้เหม่อขนาดนั้น

เมื่อได้ยินคำถา...