บท 96

เสี่ยวชิงจ้องมองฉันด้วยความโกรธเกรี้ยว วิ่งเข้ามาตบฉันเต็มแรง แล้วรีบกอดเจิ้งเม่งไว้ทันที ช่วยปกปิดร่างขาวโพลนของเธอ ตอนนี้เสี่ยวชิงดูเหมือนนกยูงตัวน้อยที่กำลังโกรธจัด

แม้แต่พี่หม่านก็จ้องมองฉันด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

ฉันกุมแก้มตัวเองที่แสบร้อนไปหมด ในใจก็สาปส่งชะตากรรม นี่มันอะไรกัน กูซวยยิ่งก...