บท 125

ฝนกระหน่ำเทลงมาจากฟากฟ้า จมกลืนความเจริญวุ่นวายระหว่างฟ้าดิน ราวกับสายใยขาดและเสียงพังทลาย รวดเร็วและฉับพลันจนไม่ทันให้ผู้คนได้ตั้งตัว ทำลายสติที่เหลืออยู่ ดวงตาสีดำสนิทสะท้อนเงาบนผิวน้ำ

"เจ้าเป็นใคร?"

เสียงพึมพำแผ่วเบา คุ้นเคยอย่างประหลาด นี่เป็นเสียงของใครกัน ฮวาจั่งกู่เงยหน้ามองฟ้า แต่สายตาพร...