บท 138

ถังเฉียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จำต้องทำตาม หมอไร้รอยกลับจ้องมองเธออยู่ ดวงตาที่ราวกับจะกลืนกินเธอทั้งเป็น ทำให้เธอรู้สึกตกใจและหวาดกลัว

ราวกับว่าเขาถือเธอเป็นเพียงของเล่น ที่จะเหยียบย่ำตามใจชอบ

ถังเฉียนหายใจหอบ ความรู้สึกถูกกดดันในใจรุนแรงนัก เธอวิงวอน "ไร้รอย ฉันยังใส่โซ่ตรวนอยู่ ช่วยปลดให้ฉันได้ไหม"...