บท 214

ขากลับบ้าน

เดินทางกลับบ้านต่อ ซูเซียยังคงจับมือฉันไว้แน่น หลังจากปล่อยโคมลอย ความไม่สบายใจทั้งหมดของเธอดูเหมือนจะลอยขึ้นไปพร้อมกับโคมที่ค่อยๆ ลอยสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า เมฆหมอกบนใบหน้าอันสงบนิ่งของเธอสลายไป ดวงตาเป็นประกายของเธอเหมือนมีแสงระยิบระยับในยามค่ำคืน

เดินไปได้สักพัก เธอถามฉันขึ้นมาอย่างกะทั...