บท 121

เสียงเคาะประตูปลุกเฉินเฟยให้ตื่น

เขากำลังจะบิดขี้เกียจ แต่แผลกลับปวดร้าวจนต้องสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เฉินเฟยคิดในใจว่าใครกันนะที่ช่างไม่รู้จักกาลเทศะ ไม่รู้หรือไงว่าคุณชายน้อยอย่างเขาตื่นนอนทีไรก็อารมณ์เสียทุกที ยิ่งตอนนี้เขากำลังง่วงนอนพอดี ตั้งใจจะปิดประตูไม่รับแขกอยู่แล้ว

เขากระแอมเบาๆ สองที วาง...