บท 113

น้ำตาของจู้เหิงไหลรินอาบแก้ม เขากัดฟันแน่น พูดทีละคำผ่านไรฟัน: "มีสิ"

มีสิ จะเป็นไปได้อย่างไรที่ไม่มี?

ฉันรักเขา ฉันรักเขานักหนา! เขาคือคนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตนี้

หลิงลั่ว? หลิงลั่วงั้นหรือ?

ทำไมถึงเป็นหลิงลั่ว เรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ในสมองวุ่นวายราวกับเส้นด้ายพันกันยุ่งเหยิง...