บท 134

จู้เหิงรู้สึกทั้งเสียใจและขมขื่น เสียใจที่ตนเองตาบอดใจบอด เกลียดตัวเองที่ทื่อและโง่เขลา

เขาไม่อาจโทษใครได้ ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ เงาร่างของเด็กหนุ่มสองคนคล้ายคลึงกัน แต่นิสัยและหน้าตาแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เขากลับจำผิดมาตลอดหลายปี

คนที่ควรรักอยู่ข้างกายเขามาตลอด แต่เขากลับไม่รู้ตัวเลย ไข่มุกถูกฝุ่นเกาะจน...