บท 168

"ถึงคนรักของฉัน"

เหลิงลั่วสะดุ้งทั้งตัว รูม่านตาหดเล็กลงฉับพลัน ไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง

ไม่มีชื่อผู้ส่ง แต่ลายมือนั้น เขาคุ้นเคยเหลือเกิน

ชีวิตของเหลิงลั่วกลับมาสงบอีกครั้ง

เหมือนเช่นเคย เขาใช้ชีวิตเป็นกิจวัตร กิน นอน ไปทำงาน กลับบ้าน วงจรชีวิตซ้ำซากจำเจไม่เปลี่ยนแปลง

เขาไม่ไปที่ร้านนั้นอีก แล...