บท 522

ฉันเหงื่อแตกพลั่ก

วิ่งหนีดีไหม?

หรือไม่วิ่ง?

ไอ้โง่นั่นไม่ให้ฉันขยับตัว แต่ฝั่งตรงข้ามกำลังจะยิง ไม่วิ่งก็รอกินกระสุนน่ะสิ!

ฉันเก็บก้อนหินเล็กๆ จากพื้น สูดหายใจลึก นับในใจสามสองหนึ่ง แล้วโยนหินออกไป หินตกลงพื้นทำให้พุ่มไม้มีเสียงกรอบแกรบ

ชายร่างใหญ่หยุดทันที เล็งปืนไปที่จุดนั้นแล้วกราดยิงไม่ยั้ง

...