บท 524

กึ๊ก

หลังจากที่เสี่ยวหวังเดินออกไป พ่อตาก็มานั่งที่ขอบเตียงของเสี่ยวชิง จ้องมองผมเหมือนกำลังสอบสวนผู้ต้องหา ท่าทางแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบ

สายตาคมกริบนั่นทำให้ผมไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ

กลืน

ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แอบชำเลืองมองเสี่ยวชิงเล็กน้อย เธอมีรอยยิ้มซุกซนแต้มที่มุมปาก

"พ่อคะ ที่นี่ไม่ใช่...