บท 444

ติ๊ด ติ๊ด

หยดน้ำค้างไหลลงตามใบไม้แห้ง ก่อนจะหล่นลงบนริมฝีปากของหลี่เซียงหยาง

น้ำค้างที่มีรสหวานเล็กน้อยนั้น พลันมอบความสดชื่นให้กับริมฝีปากแห้งผากของเขา

เพียงหยดเดียวเท่านั้น ก็ทำให้เขารู้สึกตัวตื่น ค่อยๆ ลืมเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้น

เมื่อน้ำค้างเริ่มตก นั่นแสดงว่าฟ้าสว่างอีกครั้งแล้ว

เขาไม่รู้...