บท 235

สองคนนั่งเงียบอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครเอ่ยปาก ต่างฝ่ายต่างได้ยินเสียงหายใจของอีกฝ่ายที่เริ่มถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ

"พี่หง เอ่อ... พี่ออกไปก่อนดีกว่า! เดี๋ยวฉันเรียกแล้วค่อยเข้ามานะ" ในที่สุด เจ้าวลีลี่ก็ทำลายความเงียบ ทำให้ผมถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก บรรยากาศเมื่อครู่มันแปลกประหลาดเกินไป ผมเกือบจะทนไม...