บท 1396

แสงสีขาววาบผ่าน หัวอันน่าเกลียดของซุนกังก็ลอยขึ้นกลางอากาศ

ลอยไปไกลถึงสี่ห้าเมตรก่อนตกลงบนพื้น กระเด้งไปมาบนผิวถนนเหมือนลูกบอลสองสามครั้ง แล้วหยุดนิ่งอยู่กลางถนน

ชีวิตของเขายังไม่ดับสิ้น เขาจึงยังเห็นร่างกายของตัวเองที่กำลังพุ่งเลือดออกมา นั่งยองๆ อยู่ข้างกองไฟ

ในมือของม่อเป่ยเป่ยถือดาบยาวเล่มห...