บท 2
ฝันฤดูใบไม้ผลิ
ตัวเองเพิ่งฝันถึงฤดูใบไม้ผลิ ไป่อวิ๋น ซีอีโอสาวสวยแห่งกลุ่มบริษัทหวั่นชวน โทรมาขอให้ตัวเองไปส่งเธอที่เมาไม่ได้สติกลับบ้าน
ฮึๆ! นี่มันโชคชะตาเข้าข้างชัดๆ
ถังเสี่ยวขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าที่ส่งเสียงดังกุกกักๆ ทะยานไปในความมืดราวกับสายฟ้าสีดำ
เมื่อไม่กี่วันก่อน ตัวเองเพิ่งได้เจอหญิงเก่งจอมเย็นชาที่แสนดุดันคนนี้ แล้วทำไมพอเธอเมา เธอถึงนึกจะโทรหาเรานะ?
เรื่องเกิดในวันหนึ่งของเดือนมิถุนายน แดดร้อนจัด อากาศร้อนระอุ
ที่เมืองถ่ายทำภาพยนตร์เจียงเฉิง กำลังมีการถ่ายทำซีรีส์แนวย้อนยุคเวทมนตร์อย่างเร่งรีบ
ถังเสี่ยวสวมชุดคลุมยาว ถือกระบี่ยืนอยู่ท่ามกลางนักแสดงประกอบนับร้อยคน รอคำสั่งจากผู้กำกับฉาก
กำลังจะได้เจอนักแสดงนำหญิงเสินปี้เยา ถังเสี่ยวและนักแสดงประกอบคนอื่นๆ ต่างรู้สึกตื่นเต้นมาก สายตานับร้องคู่กวาดมองไปรอบๆ อย่างเฝ้ารอ
ที่ผ่านมา ถังเสี่ยวเคยเห็นดาราสาวที่โด่งดังสุดๆ คนนี้แค่ในทีวีเท่านั้น รวมถึงข่าวซุบซิบของเธอกับดาราชายคนไหนต่อคนไหน เขารู้หมดทุกเรื่อง
ตอนนี้ถังเสี่ยวรู้สึกกระวนกระวายยิ่งกว่ามดตกอยู่บนกระทะร้อน
วันนี้เป็นครั้งแรกที่มาเป็นตัวประกอบ แล้วจะได้เจอดาราดัง ฮึๆ ตัวเองนี่โชคชะตาเข้าข้างจริงๆ
"มาแล้ว มาแล้ว! เสินปี้เยามาแล้ว!" เสียงตื่นเต้นดังมาจากกลุ่มนักแสดงประกอบ
ทันใดนั้น กองถ่ายก็เริ่มวุ่นวาย ผู้กำกับ ผู้กำกับฉาก ผู้ช่วยนับสิบคน ต่างยิ้มประจบพากันวิ่งไปทางหนึ่ง
สายตาของถังเสี่ยวโดยอัตโนมัติเคลื่อนไปทางนั้น
เสินปี้เยาช่างสวยเหลือเกิน!
ตาของถังเสี่ยวเป็นประกาย ลำคอกลืนน้ำลายหลายครั้งอย่างรวดเร็ว
"ผู้กำกับเฉิน เริ่มได้แล้วค่ะ" เสียงหวานใสดังมา ดวงตาคู่สวยที่ทั้งมีชีวิตชีวาและเย้ายวนคู่นั้น กวาดมองกองถ่ายเบาๆ แล้วเธอก็เดินอย่างช้าๆ ไปยังฉากถ่ายทำ ท่ามกลางผู้คนที่ห้อมล้อม
เสินปี้เยาในสายตาของเขา สวมชุดสีชมพูอ่อน คลุมทับด้วยผ้าโปร่งสีขาว เผยให้เห็นลำคอที่มีเส้นสายงดงามและกระดูกไหปลาร้าที่เห็นได้ชัดเจน ชายกระโปรงพลิ้วไหวราวกับแสงจันทร์ทอประกายลงบนหิมะ ทอดยาวกว่าสามฟุต ทำให้ย่างก้าวของเธอดูยิ่งสง่างามและอ่อนช้อย ผมยาวสามพันเส้นรวบด้วยริบบิ้น ปักปิ่นรูปผีเสื้อ ผมหนึ่งช่อตกลงมาที่หน้าอก แต่งหน้าบางๆ แต่กลับเพิ่มความงาม สีแดงระเรื่อที่แก้มสร้างความรู้สึกบอบบางน่ารักราวกับกลีบดอกไม้ ทั้งร่างของเธอเหมือนผีเสื้อที่โบยบินในสายลม หรือเหมือนหิมะอันบริสุทธิ์ใสกระจ่าง ในความหรูหรามีความโปร่งใสแฝงอยู่ ช่างดึงดูดสายตาเหลือเกิน
"ทุกคนเตรียมพร้อมนะคะ!" พอเสินปี้เยาพูดจบ ผู้กำกับก็ไม่กล้าช้า ถือโทรโข่งตะโกนเสียงดัง พลางเอาหน้าเข้าไปใกล้กล้อง
"ซีรีส์ย้อนยุคเวทมนตร์ 'วิชาตาทิพย์ระดับเทพ' ตอนที่ 20 ฉากที่ 3 แอคชั่น!" ผู้กำกับฉากปิดคลัปบอร์ดเสียงดังแกร๊ก แล้วหลบออกจากกล้องเร็วเหมือนสายฟ้า
"โครม!" เสียงดังสนั่น รอบๆ เสินปี้เยาพลันมีควันสีสันสดใสพวยพุ่ง ทั้งฉากเปลี่ยนไป สร้างบรรยากาศลึกลับและงดงามราวกับความฝันในกล้อง
"อ๊า..." เสียงกรีดร้องที่ทำให้ใจสลายดังขึ้น เสินปี้เยาล้มลงตามบท
ไม่เสียแรงที่เป็นดาราใหญ่ ฝีมือการแสดงช่างสมจริงเหลือเกิน!
ตาของถังเสี่ยวเป็นประกาย ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววชื่นชมอย่างที่สุด
"ฉูซวงเอ๋อร์!" พระเอกร้องตกใจ แล้วพุ่งเข้าไปหาโดยแขวนสลิง
พระเอกหวังจื้อหลง เป็นนักแสดงหนุ่มที่เพิ่งโด่งดังในช่วงไม่กี่ปีมานี้ หลังจากไปเป็นศิลปินในเกาหลีแล้วกลับมา ก็ได้รับความรักจากแฟนคลับและเด็กสาวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มากมาย ความนิยมในโลกออนไลน์พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว และพร้อมกับความนิยมที่พุ่งสูงขึ้น นิสัยก็แย่ขึ้นเป็นเงาตามตัว
ในกองถ่ายทั้งหมด นอกจากนางเอกเสินปี้เยาแล้ว หวังจื้อหลงไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา แม้กระทั่งมีข่าวลือในกองว่า หวังจื้อหลงถึงกับไม่รู้จักดีชั่ว จ้องจะจีบเสินปี้เยา
"ฮ่าๆ ถังเสี่ยว วันนี้ข้าจะส่งเจ้าและหญิงของเจ้าไปพบยมบาล" เสียงหัวเราะอหังการดังขึ้น ชายชราผมหนวดเคราแพะในชุดคลุมสีขาวนวล ร่างกายพลันปรากฏไม่ไกลจากหวังจื้อหลง
"ตงฟางสือสุ่ย ไอ้หมาเอ๊ย กล้าทำร้ายผู้หญิงของข้า ข้าจะฆ่าแก!" หวังจื้อหลงหน้าตาบิดเบี้ยว ตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว สลิงดึงขึ้น เขาก็ควงดาบพุ่งเข้าใส่ตัวละครชายชรา
"ลูกศิษย์สำนักเล่ยหมิงตู๋ทั้งหมด จงฆ่าไอ้หนุ่มนี่เพื่อข้า วัตถุวิเศษของมัน พวกเราแบ่งกัน!" ชายชราตะโกนสุดเสียง โบกมือใหญ่ นักแสดงประกอบนับร้อยคนก็โบกอาวุธประกอบฉากต่างๆ ตะโกนเสียงดัง กรูกันเข้าหาหวังจื้อหลงที่รับบทถังเสี่ยวตัวเอกราวกับคลื่น
"ฆ่า! ฆ่าถังเสี่ยว!" ถังเสี่ยวปะปนอยู่ในกลุ่มนักแสดงประกอบ โบกอาวุธประกอบฉาก ตะโกนเสียงดัง พุ่งเข้าหาพระเอกหวังจื้อหลง
"ปัง!" เสียงดังสนั่น ถังเสี่ยวที่วิ่งนำหน้า ถูกหวังจื้อหลงเตะเข้าอย่างจัง กระเด็นออกไปเหมือนลูกปืนใหญ่
"แม่เจ้า! โอ๊ย..." ถังเสี่ยวล้มลงกับพื้นอย่างแรง กุมท้อง หน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด ร้องครวญครางไม่หยุด
ไอ้หวังจื้อหลงนี่ลงมือหนักจริงๆ เป็นตัวประกอบนี่มันยากชิบหายเลยว่ะ!
ถังเสี่ยวไม่คิดเลยว่า จะถูกไอ้หวังจื้อหลงเตะเข้าที่ท้องน้อย เหมือนถูกค้อนหนักพันชั่งฟาดเข้าใส่ เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" จู่ๆ ก็มีเสียงหวานเย้ายวนดังมา ทำให้ถังเสี่ยวสะดุ้ง
นางในฝัน?
นี่... นี่มันเป็นไปได้ยังไง?
ตัวเองแค่ตัวประกอบที่ไม่มีใครสนใจ อีกฝ่ายเป็นดาราดังระดับประเทศ จะมาสนใจว่าเราเป็นตายร้ายดียังไงหรือ?
ตาของถังเสี่ยวเบิกกว้าง สายตามองเห็นร่างระหงในชุดสีสันสดใส ใบหน้างดงามเหนือใครมีแววเป็นห่วง ดวงตาคู่สวยที่ทั้งมีชีวิตชีวาและเย้ายวนกำลังจ้องมองเขาอยู่
ที่ร้ายกว่านั้นคือ มือเรียวขาวผ่องกำลังยื่นมาหาเขา
ฉันฝันไปหรือเปล่า?
ถังเสี่ยวไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง จึงหยิกขาตัวเองโดยอัตโนมัติ
"โอ๊ย!" เสียงร้องดังลั่น ตาของถังเสี่ยวเบิกกว้าง
นี่ไม่ใช่ฝัน? นี่มันไม่ใช่ฝันจริงๆ หรือ?
ครั้งแรกที่มาเป็นตัวประกอบ ดาราดังเสินปี้เยาถึงกับมาห่วงใยเราเองเลยหรือ?
พอถังเสี่ยวร้องออกมา เสินปี้เยาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วรีบถามเสียงอ่อนโยน "คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"
"พี่เสิน ผม... ผมไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับ..." ถังเสี่ยวรีบยื่นมือไปจับมือของเสินปี้เยา แล้วลุกขึ้นยืน
ความนุ่มนวลที่สัมผัสได้ชั่วครู่ในฝ่ามือ เหมือนกระแสไฟฟ้าที่แล่นผ่านประสาทส่วนกลางของถังเสี่ยว
"คัท... คัท..." ผู้กำกับเฉินเห็นว่าเกิดเหตุไม่คาดฝันในกองถ่าย จึงรีบตะโกนคัท
"ปี้เยา จื้อหลง เกิดอะไรขึ้นน่ะ?" ผู้กำกับเฉินหน้าเครียด แต่ก็ไม่กล้าโกรธ การถ่ายทำดำเนินไปด้วยดี แต่กลับต้องหยุดชะงักเพราะเสินปี้เยาลุกขึ้นกะทันหัน ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมาก
"ผู้กำกับ ก็ไอ้ตัวประกอบโง่ๆ นี่แหละมาป่วนเรา ไปให้พ้น!" หวังจื้อหลงเดินเข้ามา ตะโกนด่าถังเสี่ยว
"หวังจื้อหลง นายทำเกินไปแล้วนะ ทำไมต้องลงมือแรงขนาดนั้นด้วย!" เสินปี้เยาหน้าบึ้ง จ้องหวังจื้อหลง แสดงความไม่พอใจกับพฤติกรรมของเขา
"ปี้เยา นี่มันการถ่ายหนังนะ บทมันเขียนมาแบบนี้ จะโทษฉันได้ยังไง โทษไอ้หมอนั่นสิที่ตัวใหญ่แต่ทนอะไรไม่ได้!" หวังจื้อหลงยกมือทั้งสองข้างขึ้น ทำหน้าไร้เดียงสา แต่ในดวงตามีประกายเย็นชาวาบผ่าน กวาดมองถังเสี่ยวอย่างดุดัน
เสินปี้เยามองหวังจื้อหลงอย่างดูแคลน แล้วย้อนถาม "หวังจื้อหลง นายเก่งมากใช่ไหม? แล้วทำไมไม่ไปแข่งกีฬามวยปล้ำล่ะ? มาถ่ายหนังทำไม!"
