บท 186

ไป๋อวิ่นหยุดนิ่งไปชั่วครู่ แล้วรอยยิ้มก็จางหายกลายเป็นความหม่นหมอง แต่เด็กน้อยอายุเพียงเท่านี้ก็ไม่อาจแสดงความดุดันอะไรได้มากนัก กลับทำให้คนรู้สึกว่าน่าเอ็นดู

หมู่หรงหยางอดไม่ได้ที่จะบีบแก้มเล็กๆ ของเขา แต่แล้วก็นึกได้ว่าไม่เหมาะสม จึงรีบปล่อยมือ "ขอโทษด้วย"

"ท่านไปได้แล้ว" ไป๋อวิ่นปิดประตูไล่คน...