บท 90

อวี่หนิงรู้สึกเหลือเชื่อกับกู้ชิงเจว๋ จริงๆ เขาช่างเด็กอะไรเช่นนี้ เธอกระชากผ้าห่มขึ้นมาแกล้งหลับด้วยความขุ่นเคือง แต่ความจริงแล้วหูทั้งสองข้างของเธอตั้งชันอยู่ กลัวว่ากู้ชิงเจว๋จะเดินจากไปจริงๆ

กู้ชิงเจว๋เห็นว่าฟ้ามืดแล้ว จึงดึงตัวเธอออกมาจากผ้าห่มแล้วโอบเข้าสู่อ้อมกอด กระซิบเบาๆ ว่า "นอนเถอะ"

วั...