บท 139

อมีร่าหน้าเหยเก๊ ยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงประตู ขณะที่ฉันเห็นเกรซเริ่มเหม่อลอย ฉันโอบแขนรอบตัวเกรซ ดึงเธอเข้ามาใกล้ขณะที่ความหนักอึ้งของการรับคำท้าทายตกอยู่บนบ่าเธอ ไหล่ของเธอสั่น และฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอ

"หายใจสิ เกรซ" ฉันกระซิบเบาๆ "เข้าและออก เราจัดการได้"

เกรซสั่นสะท้านในอ้อมแขนฉันและหลั...