บท 162

ฉันล่องลอยไปในความมืดก่อนที่ความเย็นของลมกลางคืนจะพัดวนรอบตัว เมื่อความมืดแยกออก ฉันก็ยิ่งหนาวเย็น ต้นไม้ตายแห้งบิดเบี้ยวทอดยาวรอบตัวฉัน พื้นดินแห้งตาย เปลือกไม้สีดำ ป่าร้างอันน่าขนลุกทอดยาวไกลสุดตา ต้นไม้ที่เหลือแต่โครงกระดูกเอื้อมขึ้นสู่แสงจันทร์ ทอดเงายาวน่าสยอง

ความเงียบกดทับหนัก แตกสลายเพียงเส...