บท 167

เมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องประชุมและได้ยินเสียงของเซซิล ฉันอดที่จะยิ้มไม่ได้ ชาร์ลส์ดูพอใจกับตัวเองมากที่มีริชาร์ดอยู่ในอ้อมแขน ดูเหมือนกำลังหลับอยู่ อีสันนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะจากเซซิลพร้อมกับแล็ปท็อปของเขา

"จริงเหรอ" ฉันถาม "ขอโทษนะที่มาสาย"

เธอทำหน้ายู่ "ไม่เป็นไรค่ะ ลุงอีสันบอกว่ามันเป็น... อิม....