บท 187

สมองฉันหมุนติ้ว ไม่คิดว่าจะมีคนโทรมา ยิ่งเร็วขนาดนี้ด้วย ฉันกลืนน้ำลาย พยายามหาคำพูด นี่มันความกลัวหรือความวิตกกังวลกันแน่? รู้สึกเหมือนถูกจู่โจมจนตั้งตัวไม่ทัน กำลังจะตกลงไปในห้วงแห่งความตื่นตระหนก

เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย ไม่ใช่เวลาแพนิคนะ! ฉันสูดลมหายใจสั้นๆ เงียบๆ หลายครั้ง พยายามรวบรวมสมาธิ ชาร์ลส์จะพูด...