บท 222

เมื่อกลับมาที่มูนเครสท์ ภาระของการตั้งถิ่นฐานทับถมลงบนบ่าฉันราวกับเสื้อคลุมที่ทำจากตะกั่ว ความสุขและความหวังจากชัยชนะครึ่งๆ กลางๆ ระเหยไป แทนที่ด้วยความขมขื่นที่กัดกินใจและความโกรธที่พลุ่งพล่านซึ่งฉันไม่อาจระงับได้

"นี่มันบ้าไปแล้ว!" ฉันระเบิดอารมณ์ ฟาดเอกสารการเงินลงบนโต๊ะในห้องทำงานที่บ้าน ขณะที่...