บท 3

เขาคิดถึงการกระทำของตัวเองอีกครั้ง การทำร้ายตัวเองไม่ได้ต้องการแค่ความเจ็บปวดเท่านั้น

ไปเถอะ เขานึกถึงที่อยู่ที่เพิ่งจำได้ หลินจวินอยู่ในเมืองนี้มาสี่ปีแล้ว เขารู้จักคลับนี้ตั้งแต่ปีแรก แต่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะไปที่นั่น

ประการแรก เขารู้สึกว่าไม่สามารถเผชิญหน้ากับความคิดนี้ได้ตรงๆ ประการที่สอง เขารู้สึกว่าถ้าใครรู้เข้า เขาคงไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

ความเจ็บปวดที่แขนเริ่มทุเลาลง เขาชั่งน้ำหนักไม้กระบองในมือ แล้วรู้สึกว่าถึงแม้จะทำได้ แต่เพื่อนร่วมห้องอาจได้ยินเสียงต่อเนื่องและคงยากที่จะอธิบาย

เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยขณะที่พับแขนเสื้อและเดินออกไป เพื่อนร่วมห้องสองคนเงยหน้ามองเขา เซี่ยจี๋เห็นเขาถือท่อเหล็กจึงถามว่า "เป็นอะไรหรือ?" หลินจวินรู้สึกกระหายน้ำ จึงพูดเบาๆ ว่า "ฉันทำมันหักโดยไม่ได้ตั้งใจ มันไม่แข็งแรงเท่าไหร่"

เสินจื้อฉือพูดกับเขาว่า "งั้นก็ทิ้งมันเถอะ ปลายที่หักนั้นแหลมคม ระวังบาดนะ"

หลินจวินรับคำอย่างขอไปที แล้วรีบไปดื่มน้ำ

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง เพื่อนร่วมห้องหลายคนซื้ออาหารกลับมากิน เซี่ยจี๋และเสินจื้อฉือออกไปซื้ออาหาร

หลินจวินปลอบใจตัวเองว่าที่นั่นอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยมาก คงไม่เจอคนรู้จัก

ไปเถอะ เขาสวมเสื้อนอกและเดินออกจากหอพักเหมือนกำลังจะไปซื้ออาหาร

หลินจวินนั่งแท็กซี่ไป ระหว่างทางเขาอยากดูฟอรั่มอีกครั้ง แต่พบว่ากางเกงยีนส์ที่เขาใส่รัดบริเวณสะโพกอยู่พอสมควร ถ้าเกิดเห็นอะไรที่ตื่นเต้นมากๆ แล้วมีปฏิกิริยาอะไร ก็จะเห็นได้ชัดเกินไป เขาจึงวางโทรศัพท์ลงและเม้มริมฝีปาก

หลังจากลงจากรถ เขารีบไปซื้อน้ำดื่มขวดหนึ่งและดื่มเกือบครึ่งขวด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะจิตใจหรือเปล่า แต่เขารู้สึกสงบลงเล็กน้อย

หลินจวินพบคลับที่ริมถนน ชื่อของคลับนั้นเรียบง่าย เพียงแค่คำว่า "ช้า"

เขาเห็นมันจากระยะไกล รีบเดินเข้าไป แต่ก่อนที่จะถึง เขามองรอบๆ อีกครั้ง

ไม่มีคนรู้จัก

เขารีบเข้าไปข้างใน และพบว่าเขากังวลมากเกินไป ที่นี่ดูไม่ต่างจากร้านคาราโอเกะหรือร้านน้ำชาทั่วไป

เขารู้สึกเสียใจทันที ใครจะรู้ว่านี่อาจเป็นเพียงสถานที่ที่คนมาทำกิจกรรมส่วนตัวในห้องวีไอพีเท่านั้น

เขาคิดจะเดินออกไป แต่พนักงานเห็นเขาและถามว่า "คุณต้องการอะไรไหมครับ?"

"ไม่มีอะไร..." เขารู้สึกตื่นตระหนก "ผมมาผิดที่..."

"มาจากฟอรั่มใช่ไหมครับ?" พนักงานถามตรงๆ

หลินจวินชะงัก เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง โดยสัญชาตญาณอยากมองไปรอบๆ แต่นั่นจะยิ่งทำให้น่าสงสัย เพียงชั่วขณะ เขายอมแพ้และพยักหน้า

พนักงานชี้ทางให้เขา "ขึ้นไปทางนั้นครับ ตรงนี้ไม่ใช่ทางเข้าหลักข้างบน ครั้งหน้าคุณจะรู้เอง ผมเป็นพนักงานของที่ชั้นบน"

หลินจวินรู้สึกสับสน แต่ก็เดินขึ้นไป

เมื่อขึ้นไปแล้ว ทุกอย่างเงียบสงบทันที การป้องกันเสียงดูเหมือนจะดีมาก ภายในห้องสว่างและสะอาด เงียบสงบ คล้ายกับเคาน์เตอร์ด้านหน้าของอาคารสำนักงานในมหาวิทยาลัย

เขารู้สึกสงบลงมาก ที่เคาน์เตอร์มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่

หลินจวินเดินเข้าไป ชายคนนั้นลุกขึ้นทักทายเขาและหยิบกระดาษกับปากกาออกมาจากข้างล่าง

"สวัสดีครับคุณ คุณมาจากไหนครับ?" คำถามนี้ฟังดูแปลกๆ แต่หลินจวินเข้าใจทันที "จากฟอรั่มครับ"

ชายคนนั้นยิ้ม "เป็นครั้งแรกของคุณใช่ไหมครับ ไม่ต้องกังวล เรารับประกันความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัยด้านสุขอนามัย"

หลินจวินเหลือบมองราคา ซึ่งไม่ใช่จำนวนน้อย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา