คู่รักหรือคู่แข่ง

แนวรบถูกตั้งขึ้นแล้ว

เอรินจ้องมองศัตรูของเธอด้วยสายตาสีน้ำตาลที่ไม่หวั่นไหว แน่นอนว่าริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย แต่เธอซ่อนมันไว้ได้ดี เธอจะไม่ร้องไห้ ถึงเขาจะทำก็เถอะ เธอจะไม่ร้องไห้

แต่เขาจะทำจริงๆ หรือ? เขาจะทำจริงๆ เหรอ?

หัวใจของเอรินเต้นระรัวด้วยความกลัวในอก เธอมองดูเด็กผู้ชายคนนั้นยิ้มเยาะขณะที่มือของเขาจับหัวตุ๊กตาขนแกะที่เธอรักแน่น

เขาคงไม่กล้าหรอก

ประกายชั่วร้ายในดวงตาของเขาสะท้อนออกมา และก่อนที่เอรินจะพูดอะไร เขากระชากแขนกลับ ฉีกหัวตุ๊กตาของเธอออกและโยนมันข้ามสนามหลังบ้านกว้างโดยไม่รู้สึกเสียใจเลย

เอรินยืนนิ่งอยู่กับที่ ตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

“บอกแล้วไงว่าฉันจะทำ” เขาบอกเธอ ปากยิ้มเยาะที่เธอเกลียดมาก เขาหัวเราะเยาะ “อะไรล่ะ? จะร้องไห้เหรอ?”

เอรินมองเขา ริมฝีปากสั่นอย่างเห็นได้ชัด

“นั่น…” เธอเริ่มพูด “…เป็นของขวัญคริสต์มาสจากแม่ของฉัน!” ด้วยน้ำตาและเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธ เธอพุ่งเข้าหาเขา ตีเขาด้วยกำปั้นเล็กๆ ของเธอที่มีพลังทั้งหมดที่เด็กเก้าขวบจะมีได้

พวกเขาล้มลงไปที่พื้น ทะเลาะกันบนหญ้าสีเขียวของคฤหาสน์หรู

“ออกไปจากฉัน!” เด็กผู้ชายตะคอกด้วยความรังเกียจที่เด็กหญิงตัวน้อยแตะเสื้อผ้าแพงของเขา

เอรินเอานิ้วจิกผมทองหนาของเขา จับและดึงอย่างแรงจนเขากรีดร้องสุดเสียง

“ช่วยด้วย!” เด็กผู้ชายกรีดร้อง แต่ไม่นานเขาก็พูดอะไรไม่ได้อีก เพราะฟันเล็กๆ ของเอรินกัดเข้าที่แก้มของเขาและเขาทำได้แค่กรีดร้อง

“เอริน! เบรเดน! นี่มันเรื่องอะไรกัน?!”

มือแข็งแรงดึงพวกเขาออกจากกัน และเด็กทั้งสองยืนจ้องกันและกันอย่างหอบเหนื่อยจากการต่อสู้

“เขาเริ่มก่อน!!” เอรินกรีดร้อง น้ำตาไหลไม่หยุด

แม่ของเธอปล่อยแขนพวกเขาและกอดอกขณะที่มองลงมาที่ลูกสาวของเธอ

“เอริน! แม่บอกว่า—”

“เขาเริ่มก่อนจริงๆ ค่ะแม่!” เธอร้องไห้ รู้สึกอายที่น้ำตาไหลแต่หยุดร้องไห้ไม่ได้ เบรเดนเป็นเด็กที่แย่มาก ถ้าเธอรู้ว่าเธอต้องอยู่กับเขา เอรินคงหนีไปอยู่ที่ชายหาดแล้ว “เขาทำตุ๊กตาของฉันพัง! และมันเป็นของขวัญคริสต์มาสของฉัน!”

“เธอกัดฉัน!” เบรเดนโต้กลับ จ้องเอริน

“หยุดทั้งคู่เลย” แม่ของเอรินพูด “เบรเดน แม่จะให้เอรินไม่มายุ่งกับเธอแล้ว เธอไปเรียนต่อได้เลย”

เอรินมองแม่ของเธออย่างไม่เชื่อ “แม่! หนูบอกว่าเขาเริ่มก่อน!”

“หยุดพูดไปเลย!” เบรเดนบอกเธอ ขณะที่จับแก้มที่ปวดของเขา

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”

เอรินมองดูแม่ของเธอหันกลับมา ตกใจเมื่อได้ยินเสียงเจ้านายของเธอ

เดินมาหาพวกเขาคือจูเลียส สโตน ประธานบริษัทสโตน อินค์ และเจ้าของคฤหาสน์ใหญ่ที่พวกเขายืนอยู่ ชายผู้มีเงินล้านในกระเป๋าและอีกมากมายในธนาคาร ผมขาวของเขาดูสว่างในแสงแดด สูทที่เขาสวมเป็นของแบรนด์เสื้อผ้าชั้นนำ สำหรับเอริน เขาดูเหมือนเป็นเจ้าของโลกทั้งใบ

และเขาเป็นปู่ของเบรเดน

“สวัสดีค่ะท่าน!” แม่ของเอรินพูดอย่างรีบเร่ง “ไม่ทราบว่าท่านจะกลับบ้านเร็วขนาดนี้”

“คุณปู่!” เบรเดนกรีดร้อง เสียงน่าสงสารขณะที่วิ่งไปหาคุณปู่ของเขา เขาชี้นิ้วกล่าวหาเอรินทันที “ลูกสาวของแม่บ้านกัดผม! ดูสิครับ!”

แม่ของเอรินอ้าปากค้าง จับหน้าอกของเธอ ส่ายหัวและยกมือขอร้อง “มันเป็นแค่อุบัติเหตุค่ะท่าน! หนูสัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก! เอริน…” เธอหันกลับมาดึงเอรินไปข้างหน้า “ขอโทษเบรเดนสิ เร็วเข้า!”

เอรินกัดริมฝีปาก น้ำตาไหลไม่หยุด เธอจะไม่ขอโทษเบรเดน สโตน แม้พวกเขาจะสัญญาให้ม้าก็ตาม!

จูเลียสเอียงหน้าหลานชายของเขา ตรวจสอบรอยกัดที่แก้มแดงอย่างชัดเจน เธอกัดเขาจริงๆ

เขามองไปที่เอริน “เด็กน้อย?”

เอรินค่อยๆ เงยหน้ามองชายสูงใหญ่ตรงหน้า สูดน้ำมูกและพยายามหยุดร้องไห้ “ค-ค่ะ ท่าน”

“เกิดอะไรขึ้น?”

กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและเช็ดแก้มของเธอ เอรินมองขึ้นไปที่คุณปู่ของเบรเดน “บ-เบรเดนทำตุ๊กตาของหนูพัง” เธออธิบายด้วยน้ำตา

"ไม่ได้ทำ!" เขาตะโกนออกมา

"ทำสิ! นายทำหัวตุ๊กตาหลุดแล้วโยนไปนู่น!" เอรินร้องไห้ เธอมองขึ้นไปที่คุณตาของเขาพร้อมกับพยักหน้า "เขาทำจริงๆ เขาบอกว่ามันเหม็นและเก่าแล้วก็บอกว่าแม่ของฉันจนเกินกว่าจะซื้อของเล่นให้ฉันเหมือนของเขาได้!"

"เพราะมันจริง!" เบรเดนตะโกนกลับ

"หยุดนะ!" เอรินพุ่งใส่เขาด้วยหมัดของเธอ แต่ถูกแม่ของเธอจับไว้ครึ่งทาง

"เอริน!" แม่ของเธอตำหนิ "หยุดเดี๋ยวนี้" เธอมองไปที่เจ้านายของเธอที่ยังคงเงียบ มองดูเอรินและการกระทำทั้งหมดของเธอ "ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ ท่าน!"

จูเลียสยกมือขึ้น โบกมือให้คำขอโทษของแม่บ้านของเขา

"หนูน้อย"

เมื่อเขาเรียกเธอ เอรินก็หยุดและนิ่ง มองขึ้นมาสบตาเขา "ค่ะ ท่าน"

"หนูคิดว่ามันโอเคที่จะตีหรือทำร้ายคนอื่นหรือเปล่า?"

คำตำหนิเล็กน้อยทำให้เอรินก้มหน้าลง "มัน... มันเป็นของขวัญคริสต์มาสของหนู... แม่ทำให้หนู"

เมื่อเห็นน้ำตาอ้วนๆ ที่ไหลลงมาตามใบหน้าของเด็กหญิง จูเลียสถอนหายใจ

"มันเหม็นและน่าเกลียดอยู่ดี" เบรเดนบอกเธอ

"พอแล้ว!" จูเลียสตะโกนเสียงดัง ทำให้เบรเดนสะดุ้ง "ไม่พูดอีกคำเดียว เบรเดน" เขาหันกลับไปที่เด็กหญิง จูเลียสใช้เสียงอ่อนโยน "ฉันถามคำถาม หนูน้อย"

ไหล่ของเอรินตกลง

แน่นอน คุณตาของเบรเดนจะปกป้องเขา และเขาอาจจะส่งเธอและแม่ของเธอไปเพราะเธอกัดเบรเดน ความคิดนี้ทำให้หัวใจของเอรินสั่นด้วยความกลัว พวกเขาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เอรินอายุห้าขวบ และแม่ของเธอจะเศร้ามากถ้าพวกเขาถูกส่งไป พวกเขาไม่มีที่อื่นจะไป

เอรินกำหมัดของเธอ "ไม่ค่ะ" เธอพูดเบาๆ "...มันไม่โอเคที่จะทำร้ายคนอื่น" เธอค่อยๆ เงยหน้ามองจูเลียส สโตน "แต่ก็ไม่ดีที่จะทำลายตุ๊กตาของคนอื่น"

"เอริน!" แม่ของเธอตำหนิ

"หนูรู้ว่าหนูกัดเขา แต่เพราะเขาทำให้หนูโกรธเมื่อเขาทำลายตุ๊กตาของหนู! หนูบอกเขาแล้วว่าอย่าทำ! แม่ของหนูไม่ได้ทำผิดอะไร ดังนั้นท่านไม่สามารถส่งเธอไปได้ค่ะ ท่าน! ก็ได้!" เธอมองเบรเดนด้วยความโกรธ "ขอโทษที่หนูกัดนาย เบรเดน!" น้ำตาของเธอหันกลับไปที่คุณตาของเขา "หนูขอโทษแล้ว ท่านไม่สามารถส่งพวกเราไปได้! เขาผิดที่ทำลายตุ๊กตาของหนู!"

จูเลียสยกมือขึ้น ทำให้เธอเงียบขณะที่เขามองเอรินด้วยสายตาที่สนใจเล็กน้อย เด็กหญิงคนนี้มีจิตวิญญาณมากกว่าลูกหลานชายทั้งหมดของเขารวมกัน "นั่นจริง" จูเลียสตอบอย่างสงบ หันไปที่หลานชายของเขา "เขาผิด นั่นคือเหตุผลที่เบรเดนจะขอโทษด้วย"

หัวของเบรเดนสะบัดขึ้นมามองคุณตาของเขา "คุณตา!"

"ทันที เบรเดน ไม่งั้น"

ด้วยคำสองคำสุดท้ายของคุณตาที่ทำให้เขากลัว เบรเดนไม่มีทางเลือกนอกจากมองเอริน เธอมองกลับมาด้วยสายตาที่กล้าหาญ เขากัดฟัน มองเธออย่างโกรธ ใครกล้าทำแบบนี้กับเขา? เธอเป็นแค่ลูกแม่บ้าน ขณะที่เขา... เขาเป็นทายาทของมรดกพันล้าน

ฟันของเบรเดนกัดแน่นขึ้น เขาจะทำให้เธอจ่ายสำหรับเรื่องนี้ "ฉัน... ขอโทษ"

จูเลียสวางมือบนไหล่ของหลานชาย "ดี" เขามองเอริน "เขาขอโทษแล้ว และฉันสัญญาว่าจะให้ตุ๊กตาที่เหมือนกันแทนให้หนู มันโอเคไหม?"

เอรินตกใจจนพูดไม่ออก เบรเดนขอโทษเธอเป็นครั้งแรก เธอกระพริบตามองคุณตาของเขา เขาจะให้ตุ๊กตาใหม่กับเธอ? เธอค่อยๆ พยักหน้า "ค-ค่ะ ค่ะ ท่าน"

หลังเธอ แม่ของเธอถอนหายใจด้วยความโล่งใจ "ฉันจะเตรียมอาหารกลางวันค่ะ ท่าน"

จูเลียสพยักหน้าและหันไปพาหลานชายของเขาออกไป

"เข้ามากินข้าวเถอะ ลูก" แม่ของเธอบอกเธอ เช็ดน้ำตาของเอรินและจูบหน้าผากเธอก่อนจะรีบไปทางบ้าน

เอรินมองจูเลียส สโตนเดินไปกับหลานชายของเขาและเกาหัวด้วยความงงงวย

เขาทำให้เบรเดนขอโทษและเขาจะให้ตุ๊กตาใหม่กับเธอ? เอรินไม่อยากเชื่อเลย คุณตาของเบรเดนไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอเคยเชื่อ ประธานเป็นคนที่มีทุกอย่างและยัง... ใจดี

ครึ่งทางไปที่บ้าน เบรเดนหันกลับมาและสายตาสีฟ้าคมของเขามองมาที่เอริน เธอรู้สึกหนาวสั่นที่แขนของเธอจากสายตาเย็นชานั้นและกอดตัวเอง

แววตานั้นส่องประกายในดวงตาของเขา เขาจะเอาคืนแน่นอน