บทที่ 106

มุมมองของแอชตัน

ผมกึ่งหลับกึ่งตื่น ห้องยังคงมืดมิด หนักอึ้งไปด้วยความเงียบงันก่อนรุ่งสาง

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอแผ่วเบาของโรสข้างกายผมเป็นเสียงเดียวที่คอยยึดเหนี่ยวผมไว้ เป็นเครื่องเตือนใจอันแสนปลอบประโลมว่า อย่างน้อยตอนนี้ ทุกอย่างก็สงบสุข - อย่างน้อยก็ในบ้านของเรา

ความปวดตื้อๆ ยังคงอยู่ในส่วนลึกขอ...