บทที่ 111

ประตูเหล็กกระแทกปิดลงด้านหลังเราดังปัง เสียงโลหะแหลมคมก้องไปทั่วโพรงถ้ำ ตามมาด้วยเสียงกลอนสนิมเขรอะที่เลื่อนเข้าที่อย่างหนักหน่วง และเสียงแม่กุญแจที่ล็อคตามมา เสียงนั้นทำให้ข้าขนลุกซู่ไปทั้งสันหลัง ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความรู้สึกถึงจุดจบอันดิบเถื่อนเหมือนถูกขังอยู่ในกรงที่ไม่อาจหนีได้

ข้าหัน...