บทที่ 117

เชือกกระตุกอย่างแรง กระชากร่าข้าไปข้างหน้า เข่าข้าทรุด แต่ข้าบังคับเท้าให้ก้าวต่อไป แทบจะตามรถที่ลากข้าผ่านอาณาเขตของฝูงไปไม่ทัน กล้ามเนื้อทุกมัดปวดแสบปวดร้อน ลมหายใจหอบสั้นอย่างเจ็บปวด เหงื่อปนเลือดไหลอาบหน้า แสบแผลเปิดทั่วร่าง กางเกงข้าแทบไม่ต่างจากเศษผ้าขาดวิ่น ขาถลอกปอกเปิกจากการล้มกลิ้งซ้ำแล้วซ...