บทที่ 124

เสียงทีวีดังหึ่งๆ เบาๆ เคล้าคลอไปทั่วห้องนั่งเล่นขณะที่รายชื่อผู้สร้างเลื่อนลงมาจากหนังที่ลิเดียเลือกไว้ก่อนหน้านี้

เด็กชายตัวน้อยสองคน—ลูกของฉันกับลูกของเธอ—นอนเหยียดยาวอยู่บนพรมหนานุ่มตรงหน้าพวกเราท่ามกลางหมอนหลายใบ ร่างกายห่อหุ้มด้วยผ้าห่มนุ่มๆ ใบหน้าผ่อนคลายหลับสนิท ชามป๊อปคอร์นเปล่าใบนึงล้มคว่...