บทที่ 15

ขณะที่ฉันนั่งอยู่ในห้อง ยังคงตัวสั่นและเสียใจอย่างที่สุด ฉันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ

ฉันเช็ดน้ำตา พยายามตั้งสติก่อนจะขานรับเบาๆ – “เข้ามาได้” – คิดว่าคงเป็นรูธอีกแน่ๆ

ประตูเปิดออก และน่าประหลาดใจที่เป็นท่านอัลฟ่าเอง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลขณะก้าวเข้ามาแล้วปิดประตูด้านหลัง

“โรส เธอ 괜찮아 ไ...