บทที่ 117: เขาเป็นตูด

มุมมองของโซอี้

ฉันนึกว่านายจะขอมันเสียอีก แต่สงสัยคงลืมไปแล้วล่ะมั้ง...” เขาพยักพเยิดไปทางแฟ้มก่อนจะหันหลังเตรียมเดินจากไป

“เดี๋ยวก่อน...” คำพูดหลุดออกจากปากฉันก่อนที่สมองจะได้ประมวลผลเสียอีก ทำให้เขาชะงัก เจเรมีน่ารำคาญ ใช่ เขามันงี่เง่า ใช่เหมือนกัน ฉันเกลียดเขามากเสียจนแค่เห็นหน้าหรือได้กลิ่นโค...