บทที่ 119: นั่นเป็นคุณจริงหรือ?

มุมมองของดาเลีย

ฝ่ามือฉันแสบร้อนจากแรงที่ตบเขา เป็นเครื่องย้ำเตือนอันเจ็บแสบถึงความโกรธแค้นของฉัน ชั่วขณะหนึ่ง เขายืนนิ่งตะลึงงัน ขณะที่ฉันจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชาดูแคลน "โห... เอาเข้าไป" ฉันแค่นเสียง พลางกวาดตามองไปรอบๆ "ฉันมันโง่จริงๆ ที่หลงรักนาย แล้วจะบอกอะไรให้นะ... ฉันเป็นลูกบุญธรรม พ่อแม่จร...