บทที่ 122: เขามีมันตลอดเวลานี้

เพิ่งจะนึกขึ้นได้ตอนที่ไนเจลทักเรื่องโทรศัพท์ว่าฉันทิ้งมันไว้ในห้องทำงาน โอ๊ย ไม่นะ!! โซอี้ เธอต้องเป็นห่วงแทบแย่แน่ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้บอกเธอด้วยซ้ำว่าจะออกมา ฉันถอนหายใจดังเฮือกพร้อมกับเอามือกุมหน้าผาก โอ๊ยตายแล้ว ฉันรีบดึงลูกบิดประตูผลักมันเปิดออกทันที แต่ก่อนที่ฉันจะได้พรวดพราดออกไป แขนข้างหนึ่งก็...