บทที่ 137: อยู่กับฉัน

ตาผมแทบถลน หัวใจเต้นรัวขณะมองริโอน่าร่วงลงไป ความตกใจถาโถมเข้าใส่เหมือนรถไฟที่พุ่งชนจนความคิดผมกระเจิง ทำให้ผมแข็งทื่ออยู่กับที่ ผมยกมือป้องปาก ตะโกนเรียกชื่อร่างที่ไม่ไหวติงตรงเชิงเนิน และชั่วขณะนั้นราวกับเวลาหยุดนิ่ง แต่ละวินาทีที่ผ่านไปยืดยาวราวกับนิรันดร์แห่งความหวาดกลัวอันเงียบงัน ผมตายแน่ๆ ถ้า...