บทที่ 139: ทุกอย่างจะดี

มุมมองของไรอัน

ใครจะรู้ว่าเธออาจจะกำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในห้องโดยไม่มีใครปลอบใจหรือเปล่า ผมกังวลมากแค่คิดถึงเรื่องนั้นจนไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอกดกริ่งประตูค้างไว้นานเกินไป

ครู่ต่อมา ประตูก็แง้มเปิดออก เผยให้เห็นดาเลียกับโซอี้ยืนอยู่ด้วยสีหน้ากังวลปนประหลาดใจ สายตาผมเลื่อนไปมองโซอี้ที่ฝืนยิ้มกว้างอยู่บ...