บทที่ 173: หนีจากฉัน

ผมเริ่มก้าวเดินไปมาในห้องอย่างเชื่องช้าแต่แฝงความคุกคามที่คำนวณไว้แล้ว ขากรรไกรของแอชลีย์ขบแน่น ดวงตาของเธอวาวโรจน์ด้วยความโกรธ ขณะที่น้ำตาไหลอาบใบหน้าของเอ็มม่าไม่ขาดสาย

"นี่พวกเธอ..." ผมเริ่มพูด น้ำเสียงต่ำและแฝงความน่าสะพรึงกลัว "อย่างที่พวกเธอรู้ดีอยู่แล้ว ว่าผมมีปัญหากับคนที่มาทำร้ายคนที่ผมห่...