บทที่ 34: เรากำลังอยู่ในเพนต์เฮาส์

มุมมองของดาเลีย

"เดี๋ยวผมมานะ" เขาพูด พลางหันหลังจะเดินจากไป

"ไม่!!" คำพูดนั้นหลุดออกจากปากฉันก่อนที่จะห้ามทันเสียอีก "อยู่ต่อเถอะ" ฉันลังเลที่จะพูด เขาหยุดกึกก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับฉัน

"ได้โปรดอย่าไปเลย" ฉันขยำผ้าปูที่นอนแน่น

"แต่ผม..."

"ได้โปรดเถอะค่ะ" ฉันอ้อนวอน น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ทัน...