บทแปดสิบสอง

แคลร์บอกไม่ได้ว่าเธออยู่ในห้องมืดๆ ที่มีเพียงหลอดไฟดวงเดียวห้อยอยู่เหนือศีรษะนานเท่าไรแล้ว มันน่ากลัว หนาวเย็น และเธอรู้สึกอึดอัดที่ถูกมัดไว้แบบนี้ มือและขาเริ่มชา

เธอต้องหลับตาแน่นเพื่อพยายามรักษาสติไว้ ไม่ให้ปล่อยโฮออกมา หลังจากเวลาที่ยาวนานที่สุด เธอได้ยินเสียงประตูเปิดอีกครั้ง ทำให้เธอเงยหน้าขึ้...