บทที่ 140 แครอทและแท่ง

หลังจากพูดจบ อพาร์ตเมนต์ก็ตกอยู่ในความเงียบ เงียบสงัดจนแทบจะได้ยินเสียงเข็มหล่น

ดวงตาสีฟ้าของคริสโตเฟอร์จับจ้องมาที่ฉัน เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ดูเหมือนยากจะสลายไป ท่าทีสบายๆ ที่เขามักแสดงออกอยู่เสมอมีรอยร้าวเล็กน้อย บรรยากาศระหว่างเราหนาแน่นและกดดันขึ้น

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ในที่สุดค...