บทที่ 152 ไม่มีใครเป็นคริสโตเฟอร์ วาเลนซ์

ท่าทีเคร่งขรึมกะทันหันของเอลิสซาทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจลึกๆ เป็นลางร้ายว่าบางสิ่งที่ไม่อาจทดแทนได้กำลังจะแตกสลาย

ฉันจ้องมองเธอ กัดริมฝีปากอย่างประหม่า "ฉันพร้อมแล้ว บอกมาเถอะ"

เอลิสซาลังเล พยายามหาคำพูด ก่อนจะโพล่งออกมาในที่สุด "คนที่พาเธอไปคลินิกของมหาวิทยาลัยแล้วก็เอาอาหารมาให้เธอตอนเรียนมหาวิทยาล...