บทที่ 233: อย่าไป

โนแลนตอบสนองเร็วที่สุด รีบลุกจากโซฟาแล้ววิ่งไปเปิดประตู "เจอร์รี่...! อ๊ะ เอ่อ ขอบคุณครับ!"

ปรากฏว่าเป็นอาหารเดลิเวอรี่ที่ฉันสั่งไว้

ฉันเดินเข้าไป รับอาหารมา แล้วปิดประตู พลางลูบหัวโนแลนเบาๆ "คิดถึงเจอร์รี่เหรอ?"

โนแลนส่ายหน้า "เปล่าครับ ผมไม่ได้คิดถึงเจอร์รี่ ผมแค่อยากอยู่กับโฮป คืนนี้ผมนอนกับโฮ...